Cześć, Jak sprawdzić czy w danym ciągu liter i cyfr na danej pozycji występuje cyfra 1 (i traktuje to jako błąd) np. w tekście „#7e0122291c ###*2a6 hfg1as0bu0c*=” gdzie stałym elementem jest zawsze część „#7e0122291c ###*” natomiast to co po „2” czyli „a6 hfg1as0bu0c*=” może mieć inne wartości, chciałabym sprawdzić czy cały ten ciąg znaków nie zawiera W programie Microsoft Excel są cztery różne typy operatorów obliczeń: arytmetyczne, porównań, tekstowe i odwołania. 1.3.1. Operatory arytmetyczne. Służą do wykonywania podstawowych operacji matematycznych, takich jak dodawanie, odejmowanie lub mnożenie; składanie liczb i obliczanie wyników liczbowych. Możesz szybko zlokalizować i zaznaczyć określone komórki lub zakresy, wprowadzając ich nazwy lub odwołania do komórek w polu Nazwa, które znajduje się po lewej stronie paska formuły: Możesz również zaznaczyć nazwane lub nienazwane komórki bądź zakresy przy użyciu polecenia Przejdź do (F5 lub Ctrl+G). Ważne: Aby zaznaczyć Głównie oznacza użycie niepoprawnego rodzaju argumentu (niezgodnego ze składnią funkcji). 3 #ADR! Użyto niepoprawnego adresu komórki 4 #NAZWA? W miejscu, gdzie powinna być nazwa używana przez Excela (np. nazwa funkcji), znajduje się nierozpoznawalny ciąg tekstu (wynik np. literówki w nazwie funkcji). 5 #LICZBA! Wykonaj poniższe czynności, aby wyświetlić relacje formuł między komórkami: Kliknij pozycję Opcje > i > Zaawansowane. Uwaga: Jeśli używasz programu Excel 2007; kliknij przycisk Microsoft Office kliknij , kliknij pozycję opcje Excel , a następnie kliknij kategorię Zaawansowane. W sekcji Opcje wyświetlania dla tego skoroszytu Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Zapewne w wielu plikach, na których pracujesz spotkałeś się z tajemniczymi znakami $, np. w zapisie: A$1. Albo tak: $A1 Albo jeszcze tak: $A$1 (to z pewnością najczęściej). Co to znaczy? Po co to? Zapewne zapis $A$1 jest Ci bliski – blokuje on komórkę. Ale te dwa poprzednie? Wszystkie powyższe zapisy to różne rodzaje adresowania komórek. Stosujemy je wbrew pozorom po to, aby ułatwić sobie życie. Można wyróżnić dwa zastosowania, w którym adresowanie komórek jest szczególnie przydatne: Powtarzalność pojedynczej wartości – masz dane, pozornie stałe, ale mogące się zmieniać, np. kurs CHF czy EUR. Na tych wartościach opierasz swoje obliczenia. Powtarzalność formuł – tworzysz formuły niemal identyczne, np. plan handlowców na poszczególne miesiące. Powtarzalność wartości, to np. sytuacja, gdy chcemy ustalić ceny cennikowe produktów. Potrzebujemy do tego cenę zakupu i narzut. Cena zakupu jest wyrażona w EUR, a potrzebujemy przeliczyć ją na PLN. Narzut jest procentem – my chcemy dodać konkretną wartość złotówkową do ceny zakupu, aby powstała nam cena cennikowa. Zarówno kurs EUR jak i narzut są u nas wspólne, czyli takie same dla wszystkich produktów. Tak wygląda ta sytuacja: Ustalanie ceny cennikowej Zauważ, że zarówno kurs EUR, jak i narzut to wartości używane przez inne formuły (takie samych dla nich wszystkich!). Na tę chwilę wynoszą 4,50 zł i 25%, jednak jutro ta sytuacja może się zmienić. Jeśli się zmieni – nie ma problemu – po prostu podmienimy wartości w żółtych komórkach i już! Oparte na nich formuły same się przeliczą :). Powtarzalność formuł, to np. sytuacja, gdy planujemy sprzedaż miesięczną dla przedstawicieli handlowych. Znamy plan roczny dla każdego przedstawiciela, znamy sezonowość sprzedaży (mówi nam o tym współczynnik) – ustalamy plan miesięczny, o tak: Ustalanie planu sprzedaży miesięcznej Można sobie pomyśleć, że w powyższym przykładzie, dla każdego handlowca, w styczniu stałą wartością jest współczynnik – 1%, dla lutego – 2%, dla marca – 4% itd. Daje nam to łącznie 12 oddzielnych, prawie identycznych formuł (plan roczny * miesięczny_współczynnik%), obliczających plan handlowców dla każdego miesiąca. Wygląda na to, że potrzebujemy oddzielnych 12 formuł, ponieważ współczynniki miesięczne są różne. Podobnie, jakbyśmy spojrzeli na tę macierz w drugą stronę: każdy plan roczny handlowca jest różny. Nie ma jednej wspólnej stałej wartości, ale jest wspólny wzór/schemat obliczania. Czyli formuła. Wzór jest taki: plan_roczny * współczynnik_miesięczny. Korzystając z odpowiedniego adresowania komórek napiszemy jedną formułę w komórce D8 i skopiujemy ją do pozostałych komórek. (Oczywiście nad taką tabelą trzeba będzie jeszcze popracować z zaokrągleniami, ale podstawę już mamy). Teraz zastanowimy się, którego adresowania komórek użyć w każdej z tych sytuacji i wreszcie: wytłumaczę Ci na czym ono polega. Kluczowe w zrozumieniu adresowania, jest uświadomienie sobie co tak naprawdę Excel robi podczas kopiowania formuł (w końcu będziemy kopiować formuły!): zachowuje on pewien schemat. Schemat ten (cały!) jest przenoszony identycznie zgodnie z kierunkiem kopiowania. Nadaje się to idealnie, gdy mamy do czynienia z sytuacją, kiedy mamy różne wartości komórek, np.: Różne wartości – brak dolarów Tutaj nie mamy dolarów, ponieważ wartości ceny zakupu i narzutu są różne dla każdego produktu. Formuła w kolejnym wierszu (wiersz 9), będzie więc korzystała z komórek z tego kolejnego wiersza (wiersza 9). Kolumny D i E, w których są cena zakupu i narzut, pozostaną bez zmian, ponieważ kopiujemy formułę w dół, więc schemat (dodawanie dwóch sąsiednich komórek) przesunie się w dół. I wszyscy zadowoleni: my i Excel. Prościzna. Powtarzalność wartości Sytuacja jednak zaczyna komplikować się, gdy mamy już pewną stałą wartość, czyli chcemy dopiero obliczyć cenę zakupu w PLN, na podstawie ceny w EUR i stałego dla wszystkich formuł kursu EUR. Gdybyśmy zastosowali proste kopiowanie formuł mnożącej cenę w EUR i kurs EUR (C8*C3) otrzymalibyśmy taki wynik: Skutek braku $… Pierwsza wartość jest OK, ale kolejne… nie :). Zobaczmy dlaczego: Przyczyna błędnych wyników Schemat się przesunął… Konkretnie: przesunął się w dół, czyli pobiera wartość ze złego wiersza dla czerwonej komórki (kursu EUR). Powinien nadal czerpać go z wiersza nr 3. Dla każdego produktu. I to trzeba jakoś Excelowi powiedzieć. Dochodzimy więc do sedna sprawy: to właśnie dolary ($) informują Excela co ma zostać zablokowane (nie mają nic wspólnego z walutą USD). A zasada jest taka, że dolary blokują to, przed czym stają. A mogą stać przed kolumną ($A1) lub przed wierszem (A$1). Lub czyli jest jeszcze trzecia opcja: przed wierszem i kolumną jednocześnie $A$1, czyli ta najczęściej spotykana opcja. Najczęściej spotykana, ponieważ w większości sytuacji wystarczająca i dodatkowo… łatwiej wstawić 2 dolary, niż jeden. Czemu? Ponieważ do wstawiania znaczka $ służy klawisz F4 na klawiaturze (uwaga na laptopy, gdzie może być konieczność użycia dodatkowo klawisza Fn: Fn+F4). Działa on tak: 1 x F4 → $A$1 2 x F4 → A$1 3 x F4 → $A1 4 x F4 → A1 Użycie dwóch dolarów blokuje całą komórkę, czyli zarówno wiersz jak i kolumnę. Dlatego w naszym przykładzie, zarówno kurs EUR, jak i narzut (C4: 25%) możemy tak właśnie zablokować. Choć oczywiście nie ma aż takiej potrzeby, ponieważ obie nasze formuły – obliczającą cenę zakupu w PLN i narzut – kopiujemy tylko w dół, zatem zmieniają się tylko wiersze, a nie kolumny. Natomiast szybciej nam wstawić dwa dolary niż jeden (wystarczy raz nacisnąć F4), więc jest to bardzo powszechna praktyka w przypadku, gdy mamy do czynienia ze stałą, powtarzającą się wartością. Takie formuły zatem tutaj pokażę. Formuła na obliczenie ceny cennikowej PLN (D8) może być taka: =C8*$C$3 A na obliczenie narzutu (E8) – taka: =D8*$C$4 Powtarzalność formuł Sytuacja jednak komplikuje się, gdy nie ma wspólnej wartości. Np. we wspomnianej wcześniej sytuacji ustalania miesięcznych planów sprzedaży dla handlowców: Ustalanie miesięcznego planu sprzedaży Aby obliczyć plan miesięczny dla handlowca (np. Nowak), należy pomnożyć jego plan roczny (C8: 7 400 zł) przez współczynnik sezonowości (D5: 1%). Ten schemat należałoby powtórzyć dla każdego handlowca. Jak jesteśmy sprytni, to zauważymy, że jeśli napiszemy 12 formuł (dla każdego miesiąca), to w sumie można zablokować w każdej z nich komórkę ze współczynnikiem (np. $D$5, potem $E$5, $F$5 itd.). Ale to nadal jest 12 formuł… Prawie identycznych formuł… Słabiutko… Trzy minut męczarni z szefem, który stoi nad Tobą i sapie… 😉 Nie ma co, trzeba szukać innego rozwiązania. I ono oczywiście jest :). Zauważ, że tutaj tylko pozornie nie ma części wspólnej, ponieważ nie ma jednej wspólnej wartości. Ale część wspólna jest w samej formule, czyli w samym WZORZE matematycznym, który stosujemy. Zobacz: Metoda krzyżyka Widzisz krzyżyk, który się utworzył? Ja to tak nazywam: metodą krzyżyka w namierzaniu danych, które należy zablokować. Tutaj są to: plan roczny, który zawsze, niezależnie od handlowca jest w kolumnie C. współczynnik sezonowości, który zawsze, niezależnie od miesiąca jest w wierszu 5. Są to zatem elementy, które są wspólne, więc należy je zablokować. Po wpisaniu takiej formuły do pierwszej komórki (D8): =$C8*D$5 i skopiowaniu jej do pozostałych, otrzymujemy taki wynik: Ustalanie planu sprzedaży miesięcznej: WYNIK Oczywiście w metodzie krzyżyka nie zawsze będziemy szukać krzyżyka. Krzyżyk jest w macierzach, z jaką niewątpliwie mamy tutaj do czynienia. Ale może to być tylko jedna z jego ramion: wiersz albo kolumna. Zawsze zaś będą to elementy wspólne. Metoda krzyżyka, moja ulubiona, świetnie się nadaje również w popularnej tabliczce mnożenia, która podobno jest często stosowana w testach sprawdzających excelowe umiejętności kandydatów do pracy: Krzyżyk w tabliczce mnożenia I takich przykładów można byłoby mnożyć i mnożyć… Jak widzisz temat adresowania komórek jest dość złożony. Jestem jednak pewna, że po przeczytaniu tego artykułu będzie Ci już łatwiej się w nim odnaleźć. Pamiętaj tylko, aby ćwiczyć i używać tego. Wiesz jak to jest, jak czegoś nie używamy… baaardzo szybko to zapominamy… A żeby było Ci łatwiej ćwiczyć, pobierz plik z zadaniami z tego artykułu: MalinowyExcel Szybkie blokowanie adresowanie komórek Czyli sposób na oszukanie Excela Niby taka prosta sprawa: w tytule wykresu chcemy wyświetlić nazwę produktu, którego sprzedaż prezentujemy. Tytuł opiera się na wartości komórki, w której jest formuła, uzależniona od wyboru produktu przez użytkownika. Wszystko byłoby proste, gdybyśmy chcieli wyświetlić TYLKO nazwę produktu, ale my chcemy tak: Sprzedaż dla „Batonik”. Szef się uparł… i ma być tak: Cały problem z cudzysłowem polega na tym, że umieszczamy w nim tekst w formułach. Jeśli więc go użyjemy – Excel pomyśli, że chcemy wyświetlić w formule tekst. A my chcemy wyświetlić ten znak („). Jak więc „oszukać” Excela? Jest na to wieeeele sposobów: można wstawić znak cudzysłowu do oddzielnej komórki, a następnie odwołać się w do niej w formule; można dokleić cudzysłów bezpośrednio do tekstu w komórce. Jeśli jednak nie chcemy odwoływać się do zewnętrznej komórki ani ingerować w wartości – warto sięgnąć po inne metody. Opiszę dalej dwie. Jedna mi się bardziej podoba, druga – trochę mniej. Zobaczymy jak Tobie 🙂 Formatka Formatka składa się z zakresu, będącego źródłem wykresu (B3:C15) i z dany surowych, z których ten wykres czerpie (B19:D105). Wygląda ona następująco: Formatka W miejscu, gdzie utworzymy wykres (może być to ten sam arkusz) będzie jeszcze komórka z listą rozwijaną (u mnie H8), z której użytkownik będzie wybierał produkty. Gdzieś obok, w komórce roboczej (u mnie G4) będzie nasza formuła, czyli źródło dla tytułu wykresu. Tam właśnie będziemy wstawiali znak ” tak, aby został wyświetlony przez formułę. Sposób 1: Funkcja ZNAK To ten sposób, który bardziej mi się podoba, ponieważ dzięki niemu formuła jest czytelniejsza. Chodzi o użycie funkcji ZNAK. Jest to prościutka funkcja, która wyświetla znak, o numerze podanym jej w argumencie. Numer ten to liczba strony kodowej używanej na danym komputerze. Dal nas najważniejsze jest to, że cudzysłów ma numer 34. Jeśli więc zapiszemy taką funkcję: =ZNAK(34) w wyniku otrzymamy: „. Trzeba to teraz podpiąć do naszej formuły (G4): =”Sprzedaż dla „&ZNAK(34)&H8&ZNAK(34) Po podpięciu tej formuły do tytułu wykresu (sposób na to opisywałam tutaj), efekt jest taki: Wynik Sposób 2: Dwa cudzysłowy Alternatywnym sposobem jest specjalny zapis cudzysłowu w formułach: zamiast jednego znaku „, należy wstawić „”. To będzie dla Excela oznaczało, że ma wyświetlić ten znak. Czyli w naszym wypadku, w komórce z tytułem wykresu powinna znaleźć się następująca formuła: ="Sprzedaż dla "&""""&H8&"""" ewentualnie tak: ="Sprzedaż dla """&H8&"""" Trochę słabo to wygląda, ale zadziała :). Gdyby nazwa produktu nie pochodziła z komórki (czyli prostsza sytuacja), formuła byłaby następująca: =”Sprzedaż dla „”Snickers””” Czyli za każdym razem, gdy chcesz wyświetlić znak ” w wyniku formuły – wpisz 2 takie znaki: „”. Efekt jest identyczny, co użycie funkcji ZNAK: Wynik I to wszystko. Jestem ciekawa, która metoda Ci się bardziej podoba? Tutaj plik z gotowcem do pobrania: MalinowyExcel Jak wyświetlić cudzysłów używając formuły A tutaj wersja wideo na YB: (pojawi się wkrótce) Powiązane produkty: WEBINAR: Listy rozwijane. Tutaj zobaczysz jeszcze inne opcje wykorzystania list rozwijanych na potrzeby wykresów i nie tylko. Jest kilka funkcji, które w Excelu są używane nadzwyczaj często. Są to przede wszystkim Te funkcje są niezwykle użyteczne i elastyczne. Ale i one czasem zawodzą. Są takie sytuacje, gdy trzeba pokombinować trochę bardziej. Sprawdź funkcje Excel, które musisz znać! Chciałbyś/chciałabyś, aby Twoje ulubione funkcje były jeszcze bardziej elastyczne? Chcesz łatwiej rozwiązywać na pozór skomplikowane problemy? Na szczęście jest na to sposób. Poznaj odwołania wieloznaczne oraz symbole wieloznaczne. Są takie trzy znaki w Excelu, które są traktowane przez program jako znaki specjalne. Gwiazdka „*” – zastępuje dowolny ciąg znaków przylegający do tekstu. Na przykład tekst „*a” jest rozumiany przez Excela jako dowolny ciąg znaków kończący się literą „a”. Może to być „gruszka„ lub „Ala„. Znak zapytania „?” – działa podobnie do znaku „*”, z tą różnicą, że zastępuje tylko jeden znak. Na przykład „?a” może odpowiadać „ma”, „1a” lub „la”. Tylda „~” – kasuje efekt działania znaków specjalnych „*” oraz „?”. Dzięki „~” możemy traktować znaki specjalne jako zwykłe znaki w tekście. Sprawdź konkretne przykłady jak używać odwołania wieloznaczne za pomocą tych trzech magicznych znaków. Ale najpierw –> Pobierz plik Excel i spróbuj wykonać wszystkie ćwiczenia samodzielnie Na koniec pobierz plik z kompletnym rozwiązaniem i przeanalizuj je jeszcze raz. <– Jeśli szukasz więcej praktycznych przykładów i porad, to zapraszam na kursy online. Szczególnie przydatne będą kurs Excel Średnio Zaawansowany oraz Excel Zaawansowany. To kompleksowe kursy wideo naszpikowane praktycznymi przykładami. Wynieś swoją wiedzę z Excela na zupełnie inny poziom! Tweet Share Link Share Class Send Send Pin Top 15 niewyjaśnionych ustaleń Co robi $B$4 znaczy w programie Excel? Oto przykładowy kod:Cells(7, 15).Value = '= i Cells(7, 17).Value = '=P7* 1 ... 2 Przepraszamy, ale łatwo to znaleźć w Google. tak, na początku myślałem, że „B $ 4 $” to funkcja jako całość, ale okazuje się, że to tylko znak dolara ($), więc nic przydatnego nie wyszło, gdy wyszukałem w Google "co oznacza 4 $ B $ w programie Excel?" . Tytuł tego pytania również odnosił się do „$ b $ 4”, ale zmieniłem tytuł na aktualny i podałem $ b $ 4 jako przykład, gdy znalazłem odpowiedź. Dla przypomnienia, jest to teraz pierwszy wynik w Google. :) Powody, dla których nie należy umieszczać komentarzy typu „to łatwo znaleźć w Google”. Plik $ Znak powoduje naprawienie kolumny lub wiersza komórki w formule. Oznacza to, że jeśli przeciągniesz komórkę formuły poziomo lub pionowo w celu skopiowania formuły, program Excel nie dostosuje tej wartości. Na przykład : Cell Formula A0 =$B4 Jeśli przeciągnę to poziomo, otrzymam: Cell Formula B0 =$B4 C0 =$B4 Jeśli przeciągnę to pionowo, otrzymam: Cell Formula A1 =$B5 A2 =$B6 Bez znaku dolara: Jeśli przeciągnę to poziomo, otrzymam: Cell Formula B0 =C4 C0 =D4 Jeśli przeciągnę to pionowo, otrzymam: Cell Formula A1 =B5 A2 =B6 Znak dolara umożliwia poprawienie wiersza, kolumny lub obu w dowolnym odwołaniu do komórki, poprzedzając kolumnę lub wiersz znakiem dolara. W twoim przykładzie naprawiasz kolumnę do b i wiersz do 4 ponieważ prawdopodobnie chcesz wziąć pod uwagę tylko tę komórkę w swojej formule. Autor: Rhys Tapia, E-mail W tym odcinku tłumaczę jaką funkcję pełni symbol małpy spotykany w formułach w Excelu. Małpa w formułach to operator przecięcia niejawnego (implicit intersection). Jego zadanie to „mówić” formule aby z zaznaczonego zakresu została wybrana komórka z tego samego wiersza w którym jest wpisywana formuła i/lub z tej samej kolumny w której jest wpisywana formuła. Małpy wpisywane są w formułach zazwyczaj automatycznie. Najczęściej przy pisaniu formuły wewnątrz tabeli. Można jednak małpę dopisać ręcznie wymuszając przecięcie niejawne. Użyta/e funkcja/e: Użyte mechanizmy: Przecięcie niejawne, Operator przecięcia niejawnego, Tablice dynamiczne, Rozlewanie formuł, Formuły tablicowe, Odwołanie strukturalne Pobierz plik do filmu: Nazwa pliku: excel-882 – Co oznaczają małpy @ w

co oznacza w formule excel